Pierwszymi znanymi osadnikami na terytorium współczesnych Czech są Celtowie. Ślady ich bytowania wskazują na epokę brązu. Mniej więcej w roku 400 p.n.e. z terenów niemieckich przybyli Bojowie, dzięki którym łacińska nazwa Czech to Bohemia. W 100r. p.n.e. tereny czeskie zostały podbite przez plemię Markomanów, którzy skutecznie przeciwstawili się najazdom rzymskim. Pierwsze plemiona słowiańskie pojawiły się dopiero w VI w. n.e. Duże znaczenie w historii Czech ma dynastia Przemyślidów, która w IX w. zjednoczyła kraj. Na swoją stolicę wybrali Pragę, gdzie w 973r. założyli biskupstwo. W 1019r. doszło do zjednoczenia Czech i Moraw. Pierwszy król czeski został koronowany w 1085r., zaś kraj stał się członkiem Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Na przełomie XII i XIII w. do Czech napłynęło wielu osadników niemieckich, którzy mieli duży wpływ na późniejszy rozwój polityczny i kulturalny państwa. Samo państwo rozwijało się dynamicznie, dzięki czemu Przemysł II Ottokar zwiększył znacznie obszar swojego państwa. Zajął Śląsk, Austrię, a nawet Słowenię. Popadł w ten sposób w konflikt z Habsburgami. Jego syn dokonał ekspansji na Polskę (w okresie jej rozbicia dzielnicowego), udało mu się nawet zdobyć Polską koronę. Wnuk Ottokara został zamordowany w drodze do Polski, przez co wygasła główna linia dynastii.
Czechy wstąpiły na drogę destabilizacji. Poróżniły się również z Cesarstwem. Konflikt zażegnał dopiero ślub czeskiej królewny Elżbiety z synem cesarza niemieckiego, Janem Luksemburskim. Ich syn został cesarzem, co wpłynęło korzystnie na rozwój Czech, zwłaszcza rozkwit Pragi, która w owym czasie stała się stolicą cesarstwa. Zbudowano katedrę, most im. Karola, zaprojektowano Nowe Miasto, które można podziwiać do dzisiaj. W Pradze powstał również pierwszy w Europie Środkowej uniwersytet. W XV w. na terenie Czech doszło do wielu niepokojów na tle religijnym – wojen husyckich. Osłabiony kraj dostał się w 1526r. pod panowanie Habsburgów. W XVI w. ponownie dała o sobie znać tradycja husycka. Do Czech dotarła reformacja, która była brutalnie zwalczana przez katolickich Habsburgów. W ten sposób została rozpętana wojna trzydziestoletnia (1618-1648), która wyszła daleko poza granice Czech. Wprawdzie w ostatecznym rozrachunku w wojnie zwyciężyli protestanci, zaś władza Habsburgów nad wieloma terenami została ograniczona, jednak same Czechy uległy przymusowej katolicyzacji, jak również w dalszej perspektywie germanizacji. Język czeski zaczął się dopiero odradzać na w XVIII i XIX w. Do roku 1918r. Czesi nie posiadali własnego państwa, pomimo różnych prób.
Dopiero w wyniku zakończenia I wojny światowej utworzone zostało wspólne państwo Czechów i Słowaków – Czechosłowacja. Do roku 1938 państwo rozwijało się bardzo dynamicznie, tworząc wiele nowoczesnych gałęzi gospodarki. We wspomnianym roku Niemcy na podstawie układu monachijskiego dokonały aneksji Kraju Sudetów, zaś Słowacy osiągnęli znaczną autonomię. Niekorzystną sytuację kraju wykorzystała Polska, która zajęła sporne Zaolzie. Dokonano nawet symbolicznej zmiany nazwy państwa na Czecho-Słowację. W 1939r. kraj był w zasadzie bezbronny w obliczu niemieckiej agresji. Czechy znalazły się pod całkowitą okupacją, podczas gdy Słowacy uzyskali pozorną niepodległość.
Po zakończeniu wojny w pierwszym momencie doszło do odrodzenia państwa w kształcie międzywojennym. Z emigracji powrócił nawet demokratyczny rząd. Komuniści dokonali jednak przewrotu, w wyniku którego legalne władze musiały uciekać ponownie z kraju, który na kilkadziesiąt lat dostał się w sferę wpływów ZSRR. Czechosłowacja była na tyle niesfornym członkiem bloku wschodniego, że w 1968r. wojska Układu Warszawskiego dokonały inwazji i zdusiły w zarodku proces liberalizacji państwa. Całkowitą niezależność Czechosłowacja odzyskała w 1989r. w wyniku pokojowo przeprowadzonej aksamitnej rewolucji. W styczniu 1993r. dokonano podziału na dwa osobne państwa – Czechy i Słowację. W 1999r. Czechy zostały przyjęte w skład NATO, w 2004r. wraz z pozostałymi państwami regionu przystąpiły do Unii Europejskiej.
